Het verhaal gaat over onze KNGF geleidepup Dika. Zij is geboren op 25-03-2012 en kwam bij ons op 16 mei 2012. De bedoeling was dat zij tot juni/juli 2013 zou blijven, maar omdat zij zoveel blafte en wij ramen tot aan de grond hebben waardoor zij alles goed in de gaten kon houden, was KNGF genoodzaakt om haar over te plaatsen. Dit tot zeer groot verdriet en teleurstelling van ons, want wij hadden haar zelf zo graag naar school willen brengen.
Ik denk dat dit een juweeltje is, omdat het een blog is wat eens niet is afgewogen op allerlei verschillende weegschaaltjes, maar gewoon recht uit mijn hart komt. Ik heb het een keertje nagelezen, vond zelf dat het goed verwoordde hoe ik mij op dat moment voelde en aan alle reacties te merken, heb ik dat gevoel ook wel overgebracht op anderen. Dus een juweeltje en stiekem een klein kijkje in mijn priveleven!
16 mei 2012 Vol verwachting reden wij richting Amstelveen, pff waren we er nou nog niet? Zover weg is dat toch niet? Eindelijk gearriveerd, kregen we koffie en een praatje, er kwam geen einde aan de koffie. Uiteindelijk kregen we een infomap met daarin jouw naam en die was Dika en je was een vrouwtje! Stiekem had ik gehoopt op Diane natuurlijk of anders Didi, maar Dika was op dat moment ook perfect, zoals iedere naam waarschijnlijk perfect was geweest! Na een rondleiding werd het dan eindelijk, na uren wachten, tijd om de pups uit te delen. De eerste die uitgedeeld werd was jij!! Wat waren we rijk op dat moment, wij hadden ons bolletje wol al in handen en de rest nog niet! Toen mocht je mee naar huis en dat was niet allemaal een roze wolk. Want wij kregen het enige hondje wat niet wilde lopen! Ja, als we zeiden ga je mee naar huis, dan kon je ineens rechtsomkeert maken en als de wiedeweerga naar huis lopen en later was je niet meer bij te houden met lopen en als we dan zeiden ga je mee naar huis, maakte je weer rechtsomkeert en zette je het op een lopen de andere kant op of je weigerde en zette geen stap meer, want spelen dat kon je of het nu een half uur, een uur of twee uur was je had nooit genoeg! En plassen kon je… in huis! Dankzij Renske die het 45 minuten volgehouden heeft met je, deed je het ineens waar je het moest doen! De baas wilde graag een vrouwtje want daar had je geen rommel en vlekken van zoals bij een mannetje, nou dat hebben we geweten! Drie weken land bloeddruppels dweilen, de onderbroekjes waren niet aan te slepen, arme Anne!
2 april 2013 Met het hart in onze keel reden wij weer richting Amstelveen, wauw zijn we er nu al, hoe kan dat? Even hebben we nog besloten op de snelweg om er niet af te gaan en gewoon door te blijven rijden, maar dat was toch niet zo’n beste optie. Toen de koffie en het praatje, o de koffie is al op, kleinere kopjes dan de vorige keer zeker? Toen was het tijd om afscheid te nemen, ons blije ei stond al helemaal klaar om met die mevrouw met die brokjes mee te gaan. Ja, als het op eten aankomt loop jij met iedereen mee, geen probleem, ons allemansvriendje. Dat beeld hadden we op ons netvlies, een blij ei die brokjes kreeg en zo weggevoerd werd bij ons. Tot op de parkeerplaats…. We konden het toch niet laten om even achterom te kijken, en daar stond jij full frontal voor het raam, kijkend hoe wij weggingen zonder jou. We zagen je driftig heen en weer rennen van de deur naar het raam en weer terug, wanhopig op zoek naar een uitweg. Dat is dus nu het beeld wat altijd op ons netvlies zal staan, die wanhoop in je ogen dat je niet bij ons kon komen… Ik heb Anne van de parkeerplaats moeten rapen, die trok het allemaal niet meer. Op dat moment brak mijn hart definitief….. En nu is het stil zo zonder jou. Ik hoef niet meer uit te kijken dat er ‘s ochtends een hond in mijn benen hangt met haar nagels, geen brokjes meer, geen avondwandelingen meer, zelfs geen bench meer want die is gisteren opgehaald door opa. Je dekentje ligt hier nog wel en ook al stofzuig ik drie keer per dag, nog steeds komen er overal plukken haar van jou tevoorschijn. Je touw wat je gevonden hebt op het strand van Zandvoort, je schat, ligt hier nog stil te liggen en o ja, je houtje wat je op een van de laatste wandelingen zo nodig mee moest nemen, ligt stilletjes in de voortuin te wachten op je. Het is hier zo doodstil, geen hond meer die ineens vanuit het niets begint te blaffen, ik mis dat nu, ik mis jou… De baas mist je, zijn maatje… want dat was je! Als wij hand in hand liepen sprong jij er altijd tussen, want hij was jouw maatje. Anne mist haar zusje en Marc wil zijn verjaardag niet eens vieren want hij mist jou. Lieve schat, hoe is het mogelijk dat zo’n klein bolletje wol zo’n gat kan veroorzaken in iemands hart, je hebt onze harten gestolen en meegenomen. Ik wil alleen maar zeggen er is hier altijd een plek voor je, je bent hier altijd welkom liever vandaag nog dan morgen……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten