Zeilscholen.nl

Dit was de dochter op zeilkamp, hoe heeft moeders het beleeft week!

Zondag gingen we Anne wegbrengen naar zeilkamp in Elahuizen bij Fluessen. Anne heel stil, buikpijn, je kent het wel. Dus ik extra vrolijk en druk aan het doen in de auto, terwijl ik stiekem ook wel buikpijn had natuurlijk. Maar ik wist van vroeger hoe leuk een vakantiekamp kan zijn, dus ging er vanuit dat zij het ook leuk zou vinden. Kom je daar aan, wordt je opgevangen door een vijf jongens en een meisje van 30 jaar en jonger en dat is dus de kampleiding! Huh in mijn tijd (klinkt al zo oud!) was er altijd wel een ouder iemand bij (maar ja, wat is ouder in de ogen van een 10-11 jarige…). Waar ik toen 30 al heel oud vond, vind ik dat nu maar een broekie natuurlijk. Dus nou ja, het officiele gedeelte gehad, kwam Anne natuurlijk op een 3-persoonskamer met twee zusjes ipv een 2-persoonskamer, dus ons hele praatje over nog een meisje alleen, komen jullie bij elkaar op de kamer ging dus niet op. Tel dat op bij de jongelui die dus de verantwoordelijkheid moesten dragen over 22 kinderen en je weet ongeveer hoe het met mijn buikpijn was gesteld. Maar blijven lachen en lachend Anne uitzwaaien terwijl ze wegvaart in de verte. Kon wel janken, maar Ed was ook heel negatief, die had al opgezocht hoeveel kinderen er ooit omgekomen zijn met een zeilboot en dat aantal was redelijk hoog, dus die stond hier al helemaal niet achter! En Anne had het gewonnen bij Ditjes en Datjes en ik had alles verder geregeld, dus was ik automatisch de gebeten hond! Weer terug naar huis, ik heel stil en Ed heel stil, gezellig hoor zo'n twee uur lang! ‘s Avonds kregen we een smsje van ‘r, yes!!! Zeilen was stom, kamergenootjes leuk en misschien dat het zeilen morgen beter ging. Gelukkig ze leefde nog! De dropbox die de kampleiding geopend had, werkte ook want er waren foto’s online gezet en zo konden wij dus de hele week volgen wat ze daar dagelijks deden, erg leuk! Zondagavond had ik het wel moeilijk, want bij het naar bed gaan, ga ik altijd nog even langs en nu was er een lege slaapkamer! Maandagochtend berichtje, het was nog niet leuk, maar ze ging het proberen. Maandagmiddag, zeilen was leuk, alles ging goed en misschien bleef ze wel tot zaterdag. Gelukkig, als je weet dat je kind het naar haar zin heeft ben je zelf ook blij en de foto’s en filmpjes van de Dropbox erbij maakten alles helemaal af. Maandagavond, ik wil nu naar huis, alles is stom en ik blijf hier niet langer! Oeps, wat nu weer! De foto’s die op de dropbox stonden waren inderdaad van het genre boer met kiespijn, maar wij dachten dat ze nog even moest wennen. Gezegd dat ze dinsdag in ieder geval nog moest proberen en als het dan echt niet ging, zouden we woensdag wel kijken. Ik dacht dinsdag is alles voorbijgewaaid, maar dinsdagochtend, niets was er goed en alles was verkeerd en ze ging echt niet blijven tot zaterdag. Dinsdagmiddag, nog negatiever, dus bij elke pliepje wat mijn telefoon gaf, kreeg ik een steeds grote steen in mijn maag. Aan de ene kant vond ik gewoon dat ze het af moest maken en door moest zetten, aan de andere kant mis je haar zo erg, dat je denkt als zij het niet naar haar zin heeft en ik mis haar zo, waarom doen we onszelf dit dan aan? Dus uit zelfbescherming en voor haar, mijn telefoon maar stilgezet en een radiostilte in het leven geroepen. Slechte moeder misschien, maar dat was mijn keuze.  Zeker ook omdat er tweets voorbijkwamen met chillen met de meiden, superkamer etc. Dus dacht dat het verdriet of heimwee niet zo heel diep zat. Toen ging ze het proberen bij Ed, ze had hoofdpijn, buikpijn, misselijk etc. Ze kon echt niet langer blijven, dus Ed gezegd dat ze met de leiding moest praten en als het echt niet ging moesten ze woensdagochtend maar bellen. Dus 7.30 uur was opstaan daar, om 7.35 uur een smsje, je moet me nu komen halen het gaat niet! Dus Ed gezegd dat hij de hele week moest werken en dat hij haar niet kon komen halen. Woensdagmiddag kwam er eindelijk weer eens een smsje binnen bij mij, mijn maag kromp weer ineen, maar hij was zeer positief en misschien bleef ze wel weer. Dus weer helemaal happy en ‘s avonds samen met Ed kijkend naar onze telefoon wanneer en bij wie komt het eerste berichtje binnen. Gelukkig daar kwam wat bij mij, waarin stond als ik zaterdag naar huis kom, oke dus je komt zaterdag naar huis! De foto’s waren ook meteen een stuk leuker, de boer met kiespijn was verdwenen en er stond een blij meisje op de foto’s!

Anne in de optimist!

 Dus de hele dag op de dropbox kijken of er al wat nieuws online was weer. Donderdag was ze de hele dag de hort op, dus kon ze niet sms-en, vreselijk! Zo ik dinsdag een knoop in mijn maag kreeg als er iets binnen kwam, zo had ik nu een knoop in mijn maag van het wachten tot er iets binnen kwam! 

Het werd een beetje een wedstrijdje tussen Ed en mij wie het eerste iets zou horen van haar! En vrijdag net zo, de hele dag wachten op een berichtje, helemaal niets! Geen bericht is goed bericht en een teken dat ze lekker bezig gehouden wordt en geen zin heeft in gedoe met ouders, maar toch als moeder zijnde zit je gewoon op die telefoon!! En de berichtjes waren ook heel kort in vergelijking met maandag en dinsdag. Vrijdag constant refreshen op die dropbox en er kwam maar niets meer!! Wat bleek nu later, iemand had de leiding in het water gegooid met telefoon en al, dus er konden geen foto’s en filmpjes meer geupload worden want de telefoon was overleden! En toen zaterdag mochten we haar eindelijk weer gaan halen!! En als klap op de vuurpijl had ze ook nog eventjes haar CWO-1 Jeugdzeilen gehaald, superstoer natuurlijk! 

Blij dat ze het uiteindelijk toch naar haar zin heeft gehad, maar ook wel weer heel blij dat ze gewoon thuis weer is! Leuk zo’n kamp, maar een weekje is meer dan genoeg!! 

Ik vind het een geweldige ervaring voor haar dat ze dit mee heeft mogen maken, bedankt Ditjes en Datjes voor het mogelijk maken!!