Na het poepen mag ze los en rent ze altijd in een rechte lijn naar huis om dan vervolgens voor de de voordeur te gaan zitten blaffen, alsof ze zeggen wil, "doe effe open nu!!"
Binnen krijgt ze dan altijd standaard een Dentastick, dan gaat ze rondjes rennen om de tafel omdat wij de tandenborstel zogenaamd af willen pakken, altijd een leuk spelletje.
Ed was inmiddels al de scrambled eggs aan het maken en ik hield mij bezig met de sinaasappelsap en de koffie. Totdat Ed ineens zegt: "wat loopt die hond raar!" Tegen de tijd dat ik kan kijken, omdat ik nog aan het schenken ben, ligt ze op haar kussen en is er niets vreemds te zien. Ed is intussen al naar Dika op haar kussen gelopen en zegt: "het gaat echt niet goed". Ik loop ook naar Dika toe en zie dat ze probeert om omhoog te komen omdat ik eraan kom. Tegelijkertijd zie ik dat ze meteen door haar poten zakt en dat het haar dus niet lukt om omhoog te komen. A la minute beginnen de radartjes te werken in mijn hoofd, wat heeft ze gegeten, waar is ze geweest. Buiten was er nog niets aan de hand, ze heeft ook niets raars gegeten onderweg, wat was er dan?
Intussen is ook Anne beneden gekomen en slaat het hele tafereel gade van een afstandje. Dan begint Dika ineens te schokken en die ogen van haar, die ogen vergeet ik nooit meer, doodsangst straalt er vanuit haar ogen.
Edwin blijft rustig tegen haar praten, "wat is er nu aan de hand, gaat het wel goed?" Anne zegt alleen maar: "ze gaat dood, kijk die ogen dan". En ik schreeuw alleen maar: "we moeten de dokter bellen" en tegen Ed: "nee, natuurlijk gaat het niet goed met haar!!"
Op dat moment is het een echte mayhem, de paniek barst los en Ed is de rust zelve. Uiteindelijk zegt hij: "Bel de dokter maar". Ik zeg: "dat kan ik niet, ik kan nu niet praten". Dus de dierenarts gebeld en de telefoon in zijn handen gedrukt. Anne was inmiddels aan het snapchatten geslagen en ik zat alleen maar te huilen op de bank. En Marc was nu ook beneden en was aan het zoeken op internet wat het kon zijn.
De wereld stond stil op die bewuste zondagochtend. Niets was meer belangrijk, dan alleen kwam Dika hier nog bovenop en ze was veel te jong om nu al te gaan, eind van deze maand wordt ze pas 5 jaar, dat kan toch nog niet dat het nu al afgelopen is??
In die paar minuten, wat wel uren leken, kwamen we via de dierenarts erachter dat ze een epileptische aanval had. Morgen moesten we bloed laten prikken voor onderzoek en mocht ze nog een aanval krijgen, moesten we meteen langskomen.
Uiteindelijk is de aanval over en blijft ze uitgeput liggen, om tien minuten later als een jonge dolle hond te ontwaken. Spelen moesten we en wel nu!!
Zij had er weinig aan overgehouden leek het wel, maar wij des temeer. De hele zondag hebben we als zombies op de bank gezeten, zijn van narigheid maar gaan bingewatchen ;-). Maar bij elk geluidje en elke beweging van de hond zaten we in de hoogste alarmfase.
Gelukkig is er geen aanval meer gekomen, maar Ed en ik wilde 's nachts ook niet naar bed. Het liefste had ik bij Dika op de bank gaan slapen. 's Nachts nog wel even naar de wc geweest en toen maar meteen doorgelopen naar beneden om te kijken of ze het nog deed en ja hoor bij het openen van de kamerdeur stond daar al een blije kwispelende hond. Toen moest ik haar duidelijk maken dat het nog nacht was en ze weer moest gaan slapen ;-).
Bloedonderzoek loopt nog, maar we hopen dat dit een eenmalig iets was, ik hoop die doodsangst in haar ogen nooit meer te zien!! Liever een blij ei ;-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten